Mijn telefoon was bijna leeg, mijn fototoestel is kapot en het andere toestel was in gebruik door zoonlief maar toch stapte ik dapper in de nieuwe auto, waar ik het navigatiesysteem niet van ken, en ging ik op weg naar de Archemerberg. Want tjonge, de Lammergier was weer gesignaleerd en ik wilde haar zo graag zien. En het liefst ook op foto krijgen maar dat zou lastig gaan nu mijn grote vriend Coolpix Inzoom sinds kort niet meer leefde. Ik deed gewoon net of ik haar vast wel met mijn mobiel op de foto kan krijgen.
Onderweg piepte Teckelmans voortdurend door tijdens de reis van 35 minuten. Onderweg stopte ik langs een bosrand om hem te laten plassen want misschien was de nood wel hoog. Klein stukje wandelen en hup weer in de auto.
Het was een mooie dag en in Ommen en er fietsen kuddes mensen kriskras over de weg en leek het of zij de enige waren die in Ommen deel namen aan het verkeer.
Mijn telefoon zat aan de lader maar het mij de weg wijzen naar een plek ergens in de bossen kostte hem veel energie. Ik had zorgvuldig de straatnaam ingetoetst waar Eglazine de Lammergier gesignaleerd was. De navigatie hijgde zijn laatste woorden uit en ik was op de plek van bestemming (dat dacht ik tenminste). Ik stapte de auto uit en liep een stukje het bos in, geen mens te bekennen en vooral geen grote vogels te zien. Zo met lege telefoon durfde ik niet zo ver het onbekende bos in te dwalen.
Gefrustreerd liep ik weer naar de auto. Telefoon weer in de lader en weer terug naar huis.
Nog geen 5 minuten onderweg en de telefoon viel opnieuw uit. Mijn topografisch geheugen is bijna niet aanwezig als ik op onbekende wegen rijd en ik verdwaalde, nog geen 30 minuten van huis verwijderd. Ik stopte ergens langs de kant van de weg en weet nu natuurlijk al helemaal niet meer te vertellen in welke plaats dit was. Ik drukte op alle knoppen van het navigatiesysteem van de auto en ik kreeg een kaart voor. Ik volgde de bekende plekken en was blij dat ik weer in Hardenberg reed vanuit waar ik de weg naar huis uit mijn hoofd wist. Ik beloofde mijzelf dat ik niemand ging vertellen over mijn expeditie maar ik zou mijzelf niet zijn als dat toch het eerste was wat ik thuis vertelde.
De volgende dag, het was zondag, vroeg vriendlief: "wat zullen we eens gaan doen vanmiddag?" Hij hoorde mijn verhalen over de Lammergier al dagen aan maar toch durfde ik nog te vragen of we niet naar de Archemerberg zouden gaan om haar te bekijken. Ik ontdekte dat je op waarneming.nl een waarneming aan kon klikken en je daarna de route er naar toe aan kon klikken en dat je zo naar de juiste plek werd genavigeerd. Dit was de ontdekking van de eeuw! Ik pakte de oude camera met weinig inzoom en we stapten weer in de auto, op naar de Archemerberg! Het was een mooie rit. De laatste 500 meter verliepen anders dan gisteren, waar ik gisteren naar links af sloeg en in dicht bebost gebied aankwam werd nu van ons verwacht dat we naar rechts zouden gaan en wachtte een parkeerplaats op ons die ons zo recht de Archemerberg op zou leiden. De aankomst begon al goed, daar stond een man een joekel van een camera in te laden, hij was bijna een kar nodig maar het ging nog net. Hij was zo aardig ons de weg te wijzen. Het was wederom prachtig weer en we kwamen al gauw mensen tegen die stonden te kijken. Echter hadden zij telelenzen en verrekijkers bij zich en wij niet. Mij werd 36x aangewezen waar de gier zat maar met het blote oog was ze niet zichtbaar. We klommen nog een stukje naar boven waar nog meer mensen stonden en daar zag ik haar! Eglazine de Lammergier, wauw wat een prachtig en machtig gezicht! Ik kon er geen genoeg van krijgen. Met mijn fototoestelletje knipte ik haar op de foto.
De mooiste foto was geen close-up foto maar een silhouet foto waar ze zichzelf aan het verzorgen was op een tak van een boom.
Tevens was Eglazine mijn 75e vogelwaarneming. Dubbel feest!
